Covit-19 virüsüyle mücadelede dünya listesindeki yerimiz parlak değil. Bu, yasaklar ve serbestlikler konusunda isabetli olamadığımız anlamına gelir. Mesela; 1-Destekleme paketlerimiz çok çok zayıf kaldı.. İMF raporuna göre ABD milli gelirinin 25’ ini vatandaşına aktarırken bu oran bizde 2,5 olarak gerçekleşmiş.  2- Covid-19’a karşı en umut verici 9 aşının gelişimini takip eden Bloomberg raporlarına göre Türkiye aşılamada şu ana kadar nüfusunun ancak 10’ nu az geçmiş durumda... Pandemi ile 2 senedir birlikte yaşamamıza rağmen henüz  yerli aşıyı bulamadık.  Aşı tedariki çok sıkıntılı. Yetkililer topu ileri tarihlere atmaya devam ediyor. İlerleme yok.  Aşı konusunda bir önemli husus daha var; 1932 de hizmete giren ve çok başarılı olan Refik Saydam Hıfzıssıhha Enstitüsü’ nin  2013 yılında kapatılmasının hiç gündeme gelmemesidir.  Cumhuriyet döneminin aşı üretim merkezini biliyoruz da bugün itibariyle bir aşı üretim kurumunun olup olmadığını bilmiyoruz. Burada yoğun eleştiriler var. 3- Tam kapanma yasaklarında hiç isabetli değiliz. Yüz yüze eğitim öyle bir aksatıldı ki çocuklar neredeyse okul kavramını unuttular. Öğretmenler ve personeller öncelikli aşılanarak okullar açık tutulabilirdi. Günler atlanarak, sınıflar seyreltilerek, maske-mesafe ve hijyen kuralları sürekli hatırlatılarak, sıkı denetimlerle bu konu halledilirdi. -Halkın moralini kıran en önemli faktör,  “Lebalep kongreler” oldu. O noktadan itibaren direnç kırıldı, İşin ciddiyeti kaçtı, samimiyetin dağılmasına sebep oldu. Böyle zamanlarda ilk örnek daima devletten gelir.  İktidar kendisine yönelik hiçbir öz eleştiri yapmadı, yapılan eleştirileri de duymazdan gelmeye devam ediyor. Halkın devlete güvenmesi gerek. Şu anda her kesim için durumlar malum: Ekonomik çöküntüler, iflaslar, intiharlar… Yani bu süreci layıkıyla yönetemedik, yönetemiyoruz. Bundan sonrası için de daha iyi olacağına dair herhangi bir ışık yok.